YAĞMUR DURDUĞUNDA

                                 YAĞMUR DURDUĞUNDA

Yazan: Andrew Bovell

Çeviren: Ezgi Yentürk

Yöneten: Hakan Çimenser

Dekor Tasarımı: Zehra Uzunali

Kostüm Tasarımı: Müge Orhan

Işık Tasarımı: Akın Yılmaz

Dramaturg: Günay Ertekin

Asistan: Demet Başkaya

Oyuncular:

Henry Law: Okday Korunan

Elizabeth Law 1: Rüçhan Çalışkur

Gabrieller York 1: Şebnem Dilligil

Joe Ryan: Ali İpin

Gabrielle York: Levent Güner

Elizabeth Law 2: Ezgi Yentürk

Gabriel Law: Eray Cezayirlioğlu

Gabrielle York 2: Burcu Aslan

Andrew Price: Kemal Doğantan

Şemsiyeliler: Demet Başkaya, Şeyda Pektok, Selda Soylu, Kerem Kurt

“Yağmur Durduğunda” oyunu için söze oyunda da geçen “belki de insanın söyleyecek bir şeyinin kalmaması, söyleyecek birçok şeyi olduğunu söylemenin bir başka yoludur” sözüyle başlamak istiyorum. Oyunda, bu cümle gibi beni çok etkileyen ve durup not almak ihtiyacı hissettiren ve bir sürü mesaj içeren replikler vardı, her ne kadar bunları not alamasam da,  Andrew Bovell’a ait olan bu metni kısa zamanda edinmek ve tekrar tekrar okumak istiyorum. Oyunun içeriğinden fazla bahsetmemek adına, genel hatlarıyla size anlatmayı tercih ediyorum.

Oyun tek bir dekorda, Avustralya ve Londra’da farklı zamanlarda geçmekte ve aynı karakterlerin gençlik ve yaşlılık dönemlerini bizlere farklı karakterler üzerinden sunmakta. Oyunu izlerken, aile, insanlık, iyilik, kötülük kavramlarını sorguluyoruz.

Oyuna dair söylemem gereken en önemli nokta ise bu oyunun “gerçek tiyatro seyircisi”ne hitap ettiği, bu sözümle ne demek istediğimi açıklayayım: Oyun, karakterlerin birbirine bağlanması, geçişlerin algılanması, çözüme ulaşılabilmesi açısından “hadi bu akşam bir değişiklik yapalım tiyatroya gidelim, en son ne zaman gittiğimi hatırlamıyorum bile” diyecek seyirci için fazla ağır kaçabilir. Tiyatroya dair düşüncelerimi önceki yorumlarımda da paylaştığım için sizleri sıkmamak adına tekrarlamak istemiyorum. Fakat bu oyunun düzenli olarak tiyatroya giden, okuyan, sorgulayan seyircilere daha fazla hitap edeceğini düşünüyorum. Zira oyun ilk perdede kendini ele vermiyor, içine girmek için ikinci perdeyi beklemek ve dikkati en yüksek seviyede tutmak gerekiyor. Yani, olması gerektiği gibi seyirciye de iş düşüyor, ki ben seyirciyi de aktif hale getiren oyunları daha çok seviyorum, oyun beni düşündürmeli, her şeyi bana hazır olarak vermemeli. Elbette, uzun zamandır tiyatroya gitmeyen seyirciler de bu oyunu görmeli ama anlamadığı takdirde, ekibi ya da metni veya tiyatroyu suçlamamalı.

Oyunculuklar konusunda, öncelikle Rüçhan Çalışkur ve Şebnem Dilligil’in oyunculuklarını çok sevdiğimi söylemeliyim, hiç abartısız bir oyunculuk sergiliyorlardı. Rüçhan Çalışkur, Zenne ve Türkan gibi önemli filmlerde rol aldığı için, benim için önemli bir oyuncudur. Şebnem Dilligil’i ise Karanlıktakiler filminde seyretmiştim. Fakat hem Çalışkur’u hem de Dilligil’i tiyatro sahnesinde ilk defa seyrettim ve bu oyunda beni en çok etkileyen oyuncular oldular. Ayrıca, oyunun çevirmeni de olan ve ikinci perdedeki oyunculuğunu daha çok sevdiğim Ezgi Yentürk, Eray Cezayirlioğlu ve Burcu Aslan beni oyunda etkileyen diğer isimler oldular…

Oyunu izlerken, aklıma Marquez’in “Yüzyıllık Yalnızlık” romanı geldi. Uzun yağmurlar sebebiyledir belki de… Ayrıca oyunun içine alması ve etkisi bana Yanık oyununu anımsattı. Yanık’tan da aynı bu oyundan etkilendiğim gibi etkilenmiştim.

“Dünyayı değiştirebilirsin, bu kitabı oku. Dilini bilmiyorsan öğren!”

Evet, dünyayı değiştirebiliriz, öğreneceğimiz çok şey olsa da, ben bunu dün akşam Yağmur Durduğunda’yı izlerken bir kez daha öğrendim…